Dienstag, 30. April 2019

Errar es humano




Hace algunos años, a la edad de 41 años para ser preciso, no sabía realmente cómo iba a continuar mi vida. Así que decidí no hacer nada y esperar.
    Pero cuando después de un tiempo todavía no había pasado algo grande, algunos cristianos empezaron a criticarme. Fiel al lema: ¡Una vida perezosa no es una vida agradable a Dios!
    Tengo que decir que ya estaba bastante cansado de eso. Obviamente no conocían el viejo dicho indio: "Corre medio año en los mocasines de otro hombre antes de juzgarlo".  Y de todos modos, si ya me juzgaron, ¿cómo llegaron a tal error de juicio?

Durante este tiempo un día fui a la biblioteca de la universidad. Acababa de entrar en el área de los libros cuando de repente oí a una joven decir "¡La locura es humana! Inusualmente ruidoso para ser un lugar así. Inmediatamente tuve la sensación de que esto podría ser un mensaje divino para mí.
   Quería llegar a mi lugar favorito cuando de repente me vino a la mente un pensamiento extraño: ¿Por qué no haces un recorrido por la biblioteca primero? Me detuve.
¿Por qué no?, pensé de repente y me fui.     
     Vagué sin rumbo por los pasillos de la biblioteca sin prestar mucha atención a nada. Finalmente me detuve frente a cualquier estantería y simplemente escogí un libro "a ciegas".
   Cuando leí el título del libro unos segundos más tarde, me quedé atónito: ¡Sobre el error! Por supuesto, inmediatamente recordé las palabras de la joven que me había conmovido tan profundamente: Errar es humano. ¡Qué coincidencia!
   
¿Una coincidencia? Por supuesto que no! Después de un vuelo a ciegas a través de la biblioteca más allá de decenas de miles de libros, ahora tengo este libro sobre el error en mis manos. Increíble, pensé. Primero el mensaje de la joven y ahora este libro. Obviamente debería leerlo ahora.
   Cuando la cerré dos horas más tarde, sentí un profundo alivio interior y un fuerte consuelo. De repente comprendí que el error es una parte esencial de la vida de la que nadie puede absolverse. 
    En este sentido, no es sorprendente que haya sido juzgado tan mal por algunos cristianos. Errar es humano, pensé,
incluso entre los hijos de Dios. 


To err is human





A number of years ago, at the age of 41 to be precise, I didn't really know how my life would continue. And so I decided to do nothing and wait.
     But when after a while something still hadn't happened big, some Christians started to criticize me. True to the motto: A lazy life is not a life pleasing to God!
    I have to say that I was already pretty tired of that. Obviously they didn't know the old Indian saying: "Run for half a year in another man's moccasins before you judge him".  And anyway, if they already judged me, how did they come to such a misjudgement?

During this time one day I came to the university library. I had just entered the book area when I suddenly heard a young woman say "To err is human! Unusually loud for such a place. And I immediately had the feeling that this could be a message for me.
   I wanted to make my way to my favourite place when suddenly a strange thought came to my mind: Why don't you take a tour of the library first? I stopped. Why not?, I suddenly thought and went off.     
     I wandered aimlessly along the library corridors without paying much attention to anything. Finally I stopped in front of any bookshelf and simply picked out a book "blindly".
   When I read the title of the book a few seconds later, I was astonished: About the error! stood up there. Of course, I immediately remembered the words of the young woman who had touched me so deeply: To err is human. What a coincidence!
   
A coincidence? Certainly not! After a blind flight through the library past tens of thousands of books I now held this book about error in my hands. Unbelievable, I thought. First the message of the young woman and now this book. Obviously I should read it now.
   When I closed it again two hours later, I felt a deep inner relief and a strong consolation. I suddenly understood that error is an essential part of life from which no one can absolve himself. 
    In this sense it was not really surprising that I had been judged so wrongly by some Christians. To err is human, I thought, even among God's children!

Donnerstag, 18. April 2019

Un Médico experimenta un Milagro personal de Curación




Como cardiólogo, el Dr. David Bush sabía que su situación era grave. Desde junio del año pasado, había sufrido tos, dolor respiratorio, y las radiografías confirmaron su temor: ambos pulmones estaban afectados por el cáncer, metástasis en el cerebro y en el ácido espinal... Los médicos que lo examinaron estaban incluso sorprendidos de que aún estuviera vivo. El Dr. Bush sabía: "Esta era su sentencia de muerte.
     Él mismo tuvo muchas vidas humanas en sus manos durante su carrera, pero ¿experimentó milagros? "Vi cosas que me sorprendieron", dice el cristiano convencido, que ha sido anciano en una congregación bautista durante muchos años. "Los milagros son raros. No me gusta usar esa palabra". Sin embargo, hoy habla de una "curación milagrosa". ¿Qué ha ocurrido?

Después del diagnóstico, las cosas fueron rápidamente cuesta abajo. Tristemente, miró a su esposa y a los gemelos de 22 años: ¿Quién llevaría a su hija al altar en la boda? También echaría de menos el título de médico de su hijo... Pero su familia y amigos de la iglesia no se dieron por vencidos. Su esposa y sus hijos rezaban las veinticuatro horas del día en su lecho de enfermo y en sus amigos de todo el mundo - una actualización de Facebook incluso tenía 2.500 entradas "Like"; Bush añadió: "Ni siquiera conozco a 2.500 personas...". Su congregación organizó una noche entera de oración por él - antiguos pacientes y colegas también vinieron y rezaron por un milagro. 
    Pero exactamente el día después de la noche de oración, el Dr. Bush estaba en muy malas condiciones, e inmediatamente fue a la unidad de cuidados intensivos, a las máquinas y a las mangueras. Los médicos le dijeron a la familia que probablemente no sobreviviría la noche... Entonces recibió un nuevo medicamento - era muy caro, pero su vida colgaba de un hilo. Pasó dos semanas en la unidad de cuidados intensivos, después de un mes se le permitió volver a casa a pesar de su débil condición. "Es realmente humillante", recuerda el hombre de 55 años de hoy. "Unas semanas antes era un cardiólogo ocupado que operaba y cuidaba a la gente. Ahora ni siquiera podía levantarme sin la ayuda de dos personas..." Pero su condición mejoró constantemente, su apetito regresó y el Dr. Bush recuperó sus fuerzas.

Ocho semanas más tarde pudo volver a caminar solo con la ayuda de una máscara de oxígeno. Una radiografía en septiembre hizo que hasta los médicos que la atendieron hablaran de un "milagro": Todas las metástasis en el cerebro habían desaparecido, las de la columna vertebral eran muy pequeñas y sus pulmones estaban casi libres - sin quimioterapia ni radiación. 


 Texto original: aqui

Mittwoch, 17. April 2019

De koppige Meid


Rani komt uit een hoge Indiase kaste. Ondanks haar hoge sociale status had ze grote problemen. Zij is de moeder van twee kinderen, waarvan er één geestelijk en lichamelijk gehandicapt is. Toen haar man en zij uit elkaar gingen, ging haar leven bergafwaarts. Omdat ze haar ouders niet tot last wilde zijn, dacht ze zelfs aan zelfmoord. In een brief aan TWR India schrijft ze: "Ik had besloten dat ik eerst mijn dochter moest doden en daarna zelfmoord moest plegen. De gedachte om dit te doen betreurde me enorm. Elke dag draaide ik me naar de muur en huilde bitter."

     Maar God zag Rani's behoefte en hij stond haar niet toe haar plan uit te voeren. Rani had een dienstmeisje met de naam Preity* die naar een kerk achter het huis van de familie ging. Preity nodigde Rani vaak uit om met haar naar de kerk te gaan. Maar Rani schaamde zich voor de sociale status van haar familie om de kerk binnen te gaan. Maar Preity heeft het niet opgegeven. Steeds weer nodigde ze haar maîtresse uit, tot ze uiteindelijk besloot om een keer met haar mee te gaan. Ze hoopte dat Preity haar dan niet langer zou storen.

Toen Rani de dienst bijwoonde, ervoer ze iets wat ze niet voor mogelijk hield. Door de preek en de gebeden vond ze troost. Dus haar bezoek werd een wekelijkse routine. Wonderbaarlijk genoeg werden haar problemen plotseling opgelost. Er was zelfs verzoening met haar man. Ondertussen had Rani vertrouwen gevonden. Dus hij vertelde hem duidelijk hoe belangrijk de diensten voor haar waren. Ze blijft liever gescheiden van hem dan dat ze het zonder hem doet.
     Hoewel Rani's man niet gelukkig was, ging hij akkoord. Tegelijkertijd ontmoedigde hij Rani steeds opnieuw en opnieuw. In deze periode luisterde ze naar een radioprogramma van TWR. "Het versterkte me - en ik wilde gedoopt worden om te getuigen van mijn geloof. Hoewel mijn man het er niet mee eens was, heb ik gevast en gebeden tot ik daadwerkelijk gedoopt werd.

God heeft vele wonderen gedaan in Rani's leven, nu heeft haar man ook Jezus als zijn Redder geaccepteerd. Samen dienen zij nu God uit de grond van hun hart.


 Oorspronkelijke tekst: Die unnachgiebige Magd

La sirvienta testaruda




Rani proviene de una casta alta de la India. A pesar de su alto estatus social, tenía grandes problemas. Es madre de dos hijos, uno de los cuales tiene una discapacidad física y mental. Cuando su marido y ellos se separaron, su vida fue cuesta abajo. Como no quería ser una carga para sus padres, incluso pensó en el suicidio. En una carta a TWR India escribe: "Había decidido que primero debía matar a mi hija y luego suicidarme. La idea de hacer esto me entristeció enormemente. Todos los días me volvía contra la pared y lloraba amargamente."
     Pero Dios vio la necesidad de Rani y no le permitió ejecutar su plan. Rani tenía una criada llamada Preity que fue a una iglesia justo detrás de la casa de la familia. Preity a menudo invitaba a Rani a ir a la iglesia con ella. Pero Rani estaba avergonzada del estatus social de su familia para entrar en la iglesia. Pero Preity no se rindió. Una y otra vez invitó a su amante, hasta que finalmente decidió ir con ella una vez. Ella esperaba que Preity ya no la molestara más.
    
Cuando Rani asistió al servicio, experimentó algo que no creía que fuera posible. A través del sermón y las oraciones encontró consuelo. Así que su visita se convirtió en una rutina semanal. Milagrosamente, de repente, sus problemas comenzaron a ser resueltos. Incluso hubo reconciliación con su marido. Mientras tanto, Rani había encontrado la fe. Así que le dijo claramente lo importante que eran los servicios para ella. Ella preferiría permanecer separada de él que prescindir de él.

    Aunque el marido de Rani no estaba contento, accedió. Al mismo tiempo, desanimó a Rani una y otra vez. Durante este tiempo escuchó un programa de radio de TWR. "Me fortaleció, y quería ser bautizado para dar testimonio de mi fe. Aunque mi esposo no estaba de acuerdo, ayuné y oré hasta que fui bautizada.

Dios ha hecho muchos milagros en la vida de Rani, ahora su esposo también ha aceptado a Jesús como su Salvador. Juntos ahora sirven a Dios desde el fondo de sus corazones. 


Texto original: Die unnachgiebige Magd

When early in the morning a light illuminated the kitchen

        God is our confidence and strength, a help in the great needs that have hit us. Therefore we are not afraid. ( Psalm 46:2-3) In his ...