El Milagro de Viena

En 1529 el ejército otomano había acampado frente a Viena y la ciudad amenazaba con ser conquistada. Con la caída de la capital de los Habsburgo, el camino hacia el Rin habría estado despejado.
     Que esto no haya ocurrido se debe a una extraña circunstancia. Hubo una inusual llegada del invierno con nevadas para la temporada (octubre), para la cual los otomanos no estaban equipados. Y así se retiraron sin haber logrado nada. Lo que los vieneses consideraban un acto de Dios y celebraron los correspondientes servicios de acción de gracias.
  
 Cuando los otomanos reaparecieron a las puertas de Viena en 1683, se sorprendieron al descubrir que los vieneses no habían permanecido inactivos mientras tanto y habían convertido su ciudad en una fortaleza casi inexpugnable.
   Pero no querían volver a quitarse las cosas y comenzaron a cavar túneles subterráneos con la idea de volarlos desde allí. Cuando los vieneses se enteraron de esto, también comenzaron a cavar túneles para contrarrestar el peligro. Que terminó en un verdadero enfrentamiento. La penetración en el túnel otomano se produjo justo cuando la mecha ya estaba colocada sobre una enorme carga explosiva. En el último momento, los hombres lograron extinguirla y evitar una catástrofe.
    Las cosas finalmente salieron bien para los vieneses y el Occidente cristiano. Un mensajero fue enviado en secreto con una petición urgente de ayuda y los habitantes de Lorena y Polonia, que hasta entonces habían sido pasivos, decidieron apresurarse a ayudar a los problemáticos vieneses. El ataque de las hordas de jinetes polacos golpeó a los otomanos tan desprevenidos que casi fueron destruidos. Y no volvieron a intentarlo después de eso.

   También esta vez se celebraron muchos servicios de acción de gracias, porque la segunda salvación de Viena fue considerada como un renovado acto de Dios. Como un milagro que habla por sí mismo.  Si el túnel hubiera sido atravesado unos segundos más tarde, la historia habría tomado un curso completamente diferente.

The Miracle of Vienna

In 1529 the Ottoman army had camped off Vienna and the city threatened to be conquered. With the fall of the Habsburg capital, the way to the Rhine would have been clear.
    That this did not happen is due to a strange circumstance. There was an unusual onset of winter with snowfall for the season (October), for which the Ottomans were not equipped. And so they withdrew without having achieved anything. What the Viennese regarded as an act of God and held corresponding thanksgiving services.

When the Ottomans reappeared at the gates of Vienna in 1683, they were surprised to discover that the Viennese had not remained inactive in the meantime and had developed their city into an almost impregnable fortress.
    But they didn't want to take things off again and so they started digging underground tunnels with the idea of blowing them up from there. When the Viennese got wind of this, they also began to dig tunnels to counter the danger. Which ended in a real showdown. The breakthrough into the Ottoman tunnel came just as the fuse was already laid on a huge explosive charge. At the last moment, the men succeeded in extinguishing it and averting a catastrophe.
   Things finally turned out well for the Viennese and the Christian Occident. A courier was secretly sent out with an urgent request for help and the Lorraine and Polish people, who had hitherto been passive, decided to rush to help the troubled Viennese. The attack of the Polish hordes of horsemen hit the safe Ottomans so unprepared that they were almost destroyed. And they didn't try again after that.

   Also this time many thanksgiving services were held, because the second salvation of Vienna was regarded as a renewed act of God. As a miracle, that speaks for itself. If the tunnel had been breached just a few seconds later, the story would have taken a completely different course.

Una historia increíble pero real

¿Cómo podía saber a principios de 1985 que mi año personal de destino había comenzado? En ese momento tenía 27 años y me sentía vacía y quemada.
  Así que al principio de ese fatídico año me tomé un tiempo para pensar en mí mismo y en la vida en general. Sin embargo, esto no ha conducido a ningún resultado significativo. La pregunta clave quedó sin respuesta: ¿Algo tiene sentido si todo probablemente termina con la muerte?
En el tiempo siguiente conocí a un viejo conocido que supo inspirarme para las cosas esotéricas. Dibujé esperanza: ¿Había tal vez un significado más profundo para todo? ¿Hubo algo como la reencarnación?
    Pero entonces conocí el espiritualismo a través de un amigo. De repente me di cuenta de que realmente había un mundo más allá. Sin embargo, no me di cuenta de que me había involucrado con espíritus demoníacos y de lo abismo que estaba enfrentando.
      Llegaron los acontecimientos dramáticos, en los que de repente, de forma totalmente inesperada y con coincidencias precisas, intervino el Dios de mi infancia, olvidado durante mucho tiempo... Todo el relato, en la segunda parte, muy dramático, puede leerse aquí: Salvado de la Cocina del Diablo

  Me sacó de la espantosa fosa, de toda esa suciedad y lodo, y puso mis pies sobre una roca para que pudiera caminar con seguridad (Salmo 40:3

Une Histoire incroyable mais vraie

Comment aurais-je pu savoir au début de 1985 que mon année personnelle de destin avait commencé ? A cette époque, j'avais 27 ans et je me sentais vide et épuisé.
  Ainsi, au début de cette année fatidique, j'ai pris le temps de penser à moi-même et à la vie en général. Toutefois, cela n'a pas donné de résultats significatifs. La question clé est restée sans réponse : Est-ce que quelque chose a du sens si c'est probablement fini avec la mort ?
    
Dans le temps qui a suivi, j'ai rencontré une vieille connaissance qui a su m'inspirer pour des choses ésotériques. J'ai dessiné l'espoir : Y avait-il un sens plus profond à tout ? Y avait-il quelque chose comme la réincarnation ?
   Mais j'ai appris à connaître le spiritisme par l'intermédiaire d'un ami. Soudain, j'ai compris qu'il y avait vraiment un monde au-delà. Cependant, je ne me rendais pas compte que j'étais devenu impliqué avec des esprits démoniaques et quel abîme j'avais à faire face.
     Il s'agissait d'événements dramatiques, dans lesquels soudain, de manière complètement inattendue et avec des coïncidences précises, le Dieu de mon enfance longtemps oublié est intervenu... Le tout dans la deuxième partie de l'histoire hautement dramatique peut être lu ici : Sauvé de la cuisine du diable

 Il m'a sorti de la fosse épouvantable, de toute cette terre et de la boue, et a mis mes pieds sur un rocher pour que je puisse marcher en toute sécurité (Psaume 40:3)

Een ongelofelijk maar waar verhaal

Hoe had ik begin 1985 kunnen weten dat mijn zeer persoonlijke lotjaar was begonnen? Ik was toen 27 jaar oud en voelde me leeg en uitgebrand.
Dus aan het begin van dat noodlottige jaar nam ik de tijd om over mezelf en het leven in het algemeen na te denken. Dit heeft echter niet tot noemenswaardige resultaten geleid. De kernvraag bleef onbeantwoord: Heeft het zin als het waarschijnlijk voorbij is met de dood?

In de volgende tijd ontmoette ik een oude bekende die me wist te inspireren voor esoterische dingen. Ik tekende hoop: Was er misschien een diepere betekenis aan alles? Was er zoiets als reïncarnatie?
Maar toen leerde ik via een vriend het spiritisme kennen. Plotseling was het me duidelijk dat er echt een wereld voorbij was. Ik realiseerde me echter niet, dat ik met duivelse geesten en met welke afgrond ik geconfronteerd werd, in aanraking was gekomen. Het kwam tot dramatische gebeurtenissen, waarin plotseling volkomen onverwacht met precieze toevalligheden de langvergeten god van mijn jeugd ingegrepen ....
Het hele zeer dramatische verhaal kunt u hier in het tweede deel lezen: Mijn verhaal van bekering

Il miracolo di Francoforte

Nel 1987 si tenne a Francoforte sul Meno una grande conferenza di fede. E 'stato annunciato come una conferenza di cinque giorni sul fuoco con il promettente sottotitolo: Evangelizzazione con segni e miracoli        
A quel tempo ero molto vicino a una scuola biblica dove avevo iniziato un'educazione teologica. Ma probabilmente non avrei finito in quella conferenza stampa se non ci fosse stata una carenza di cartelle. Così alcuni di noi studenti della Bibbia sono stati reclutati senza ulteriori indugi. Io ero uno di loro.
     Il convegno si è svolto nelle grandi sale espositive. Diverse migliaia di visitatori ogni giorno hanno visitato gli eventi più diversi e come file ho avuto molto da fare lì. Tuttavia, naturalmente, ho sentito molto parlare degli eventi e alcune esperienze hanno profondamente impressionato la mia memoria.      
   Per esempio l'evento pomeridiano in cui Loren Cunnigham, allora direttore della Gioventù con una Missione, disse a migliaia di persone: "Dio ci ha mostrato in preghiera che il Muro di Berlino sta per crollare!                                                                
   Sono rimasto sinceramente sorpreso dall'annuncio. L'uomo aveva davvero una buona reputazione da perdere. Per dire qualcosa di simile in pubblico, doveva essere o stolto o abbastanza sicuro di se stesso. Come sappiamo oggi, la storia lo ha dimostrato.
    Tra tutte le storie vissute, tuttavia, spicca quella del sabato sera. Lei è davvero straordinaria! 

Quel sabato è iniziato la mattina con una marcia di lode attraverso la città di Francoforte. Con poche centinaia di altri cristiani cantavo canzoni cristiane nelle strade. In mezzo c'era poi ancora e ancora un annuncio altoparlante di un veicolo di scorta in cui è stato invitato per l'evento serale: "Non importa chi sei, vieni! Portate con voi i vostri malati. Ci saranno anche preghiere per la guarigione stasera. E i segni e le meraviglie accadranno. Hallelujah"! Questo o qualcosa di simile è stato l'annuncio.
      La sera la sala principale è stata riempita fino all'ultimo posto. L'omelia è stata pronunciata da Reinhard Bonnke, un missionario africano noto sulla scena cristiana. Chi una volta guardava i video, dove predica pubblicamente a centinaia di migliaia di africani, difficilmente può rimanere indifferente. Ma questa è un'altra questione.
    Alla fine dell'omelia, Bonnke, come al solito, ha chiesto una decisione per Gesù. E come al solito nei suoi eventi, molte persone si sono fatte avanti per dare la loro vita a Gesù.  Poi fece un secondo appello per i malati: "Se siete malati e volete essere guariti, fatevi avanti". Gesù guarisce prima e guarirà di nuovo questa sera. Hallelujah! Lode al Signore". Nella sala echeggiò mille volte "Hallelujah!                          
    "Sì," Bonnke ha gridato ora," lo ha fatto e lo farà di nuovo. "Venite"! Le persone accorrevano in avanti e venivano accolte dai predicatori e dai pastori.                                                                                             
 Mi trovai in una delle file posteriori e osservai quanti piccoli gruppi di preghiera si formarono sulla grande piattaforma e vi svilupparono una vita propria. Un team di cameraman di Hessischer Rundfunk è salito sul palco, ma ha girato discretamente in sottofondo.
    Forse sono passati cinque minuti da quando ho visto una giovane, bella donna camminare lungo la corsia in pantaloni caldi. Sulle braccia indossava una donna più anziana, che ovviamente consisteva solo di pelle e ossa. 
     Quando arrivò davanti a lei, salì la piccola scala laterale che conduceva alla piattaforma e poi posò la donna anziana sul pavimento. Per diversi minuti non è successo nient'altro. I piccoli gruppi di preghiera erano occupati con se stessi e la giovane si trovava accanto alla donna sdraiata sul pavimento.
     Improvvisamente un gruppo di preghiera si sciolse e pochi secondi dopo Bonnke si impadronì. Un breve scambio di parole con la giovane donna, poi ha afferrato il microfono, alzato il braccio sinistro e ha detto: "Siate tranquilli in sala, e fermate tutte le preghiere sul palco! 
     14000 persone hanno smesso di cantare e i gruppi di preghiera sul palco hanno guardato anche lui, la giovane e la anziana. Si sarebbe potuta sentire una goccia di spillo. La squadra televisiva dell'Hessian Television, che fino ad allora era rimasta in secondo piano, si è avvicinata molto alle tre persone al centro dell'azione.
     E poi Bonnke chiese alla giovane donna che indicava la donna sdraiata sul pavimento: "Chi è che? Disse: "Mia madre! "Bonnke ha chiesto. "Ha il cancro terminale. Ho sentito l'invito questa mattina durante la marcia cittadina. Ed è qui che ho preso mia madre e l'ho portata dentro.
    Bonnke si appoggiò alla donna e le tenne il microfono: "Pensi che Gesù possa guarirti? Un momento di silenzio, poi hai sentito un fragile: "Sì, credo che!
      Bonnke si alzò subito di nuovo e con voce alta proclamò: "Gesù non solo ti guarirà, ma stasera ti guarirà dal cancro". Hallelujah"!
Un momento di incredulità e di meraviglia. Poi scoppiò un uragano nella sala. "Hallelujah, Hallelujah, Hallelujah". Le telecamere della troupe hanno fatto il giro del pubblico. Poi la squadra si è spostata molto vicino a Bonnke e alle due donne.  

Avevo seguito gli eventi sul palco come se fossero stati incantati. Ora, tuttavia, ha appeso la finestra abbastanza lontano, è passato attraverso la mia mente. Se il miracolo non avviene ora, è finito! Lo strapperanno ai media.
    Ma Bonnke era già più avanti. "Signore Gesù, ti chiediamo di ricompensare la fede di queste due donne e di guarire il cancro", ha appena pregato ad alta voce. Le telecamere erano ora completamente focalizzate su di lui e sulla donna. E poi il comando: "Nel nome di Gesù. Alzatevi"! La donna è rimasta giù! 
     Anche prima che potesse sorgere un imbarazzante silenzio, si rivolse al pubblico. "Tutti, pregate nell'aula"! Un migliaio di mormorii sono iniziati nella sala. E poi Bonnke gridò: "Nel nome di Gesù! Alzatevi"! Allo stesso tempo lo tirò su con una mano. 
     E poi lei stava in piedi! Guardando in giro incredulo! Tua figlia le ha schiaffeggiato le mani in faccia. Bonnke chiamato. "Vai! Vai". La donna ha cominciato a fare un passo. Bonnke gridò: "Camminate su e giù! Sei guarito! Gesù ti ha guarito, e poi ha cominciato a lasciare. Una volta a destra, una volta a sinistra, le telecamere della troupe televisiva sono completamente rivolte verso di lei.
       Nella sala e sul palco scoppiò un indescrivibile tumulto. Madre e figlia si posavano in braccio l'una all'altra, la sala infuriava. E Bonnke gridò su tutto: "Gesù l'ha fatto di nuovo! Halleeelluuuujjaaaah!

 La mattina seguente, alla chiusura della conferenza del 1987, la sala è stata riempita fino all'ultimo posto. Anche in questo caso, Reinhard Bonnke è stato il diffusore principale. Ma con una voce rauca. Sorrise: "Mi è stato chiesto perché ero così sicuro che la donna sarebbe stata guarita". Una domanda che probabilmente tutti hanno posto la sera prima. 
    "Beh," continuò, "avevo appena finito di pregare per un malato quando ho ricevuto qualcosa di simile a una scossa elettrica. Stavo guidando e ho visto la donna sdraiata sul palco tra tutti i malati e pregando. Nessuno sembrava preoccuparsi di lei. E proprio in quel momento, una voce interiore mi disse: "Questo è il miracolo chiave stasera!
      Ha preso una pausa significativa e poi ha detto: "Ecco perché sapevo che questa donna sarebbe stata guarita"!

Devo dire che questo evento mi ha davvero toccato profondamente. Sono quindi rimasto ancor più sorpreso quando ho saputo che una relazione sulla televisione dell'Assia non menzionava questo evidente miracolo con una sola sillaba. 
    Invece, tutto è stato presentato come un "strappo religioso". A riprova di ciò sono state presentate numerose richieste di raccolta e di fondi. Va detto che l'organizzazione di tali eventi costa denaro.
 
 Rimane la domanda: che ne è stato di quella donna? Forse si trattava solo di un setup?  Ho visto una foto di quella donna un anno dopo. La donna "pelle e ossa" era diventata una normale donna anziana in piedi accanto a Bonnke, sorridente amichevole.
     La foto faceva parte di un articolo di giornale che riportava della conferenza antincendio dell'anno successivo. Vi fu invitata come ospite d'onore e raccontò a migliaia di ascoltatori il suo punto di vista sugli eventi di quel tempo.
     Dopo il miracolo della guarigione si era esaminata di nuovo. Con loro grande stupore, i medici che avevano precedentemente diagnosticato il cancro terminale e mandò la sua casa a morire non riuscivano più a trovare il cancro. Secondo la sua stessa dichiarazione, e chiaramente visibile, aveva messo su circa trenta chili nel frattempo e ha condotto una vita completamente normale di nuovo.
     E questo conclude il mio piccolo ricordo di un evento piuttosto memorabile. Dopo quasi venticinque anni, avevo davvero bisogno di scriverlo e pubblicarlo.

Het wonder van Frankfurt

In 1987 vond in Frankfurt am Main een grote geloofsconferentie plaats. Het werd aangekondigd als een vijfdaagse vuurconferentie met de veelbelovende ondertitel: Evangelisatie met tekenen en wonderen        
In die tijd was ik heel dicht bij een bijbelschool waar ik een theologische opvoeding was begonnen. Maar ik zou waarschijnlijk niet bij die vuurconferentie terecht zijn gekomen als er geen gebrek aan mappen was geweest. Dus werden sommige van ons zonder meer bijbelstudenten gerekruteerd. Ik was een van hen.
     De conferentie vond plaats in de grote tentoonstellingszalen. Duizenden bezoekers bezochten dagelijks de meest verschillende evenementen en als bestand had ik daar heel wat te doen. Toch heb ik natuurlijk veel over de gebeurtenissen gehoord en sommige ervaringen hebben diepe indruk op mijn geheugen gemaakt.      
   Bijvoorbeeld het middagevenement waarin Loren Cunnigham, toen directeur van Jeugd met een Opdracht, tegen duizenden mensen zei: "God heeft ons in gebed laten zien dat de Berlijnse Muur op het punt staat te vallen!                                                                
   Ik was eerlijk gezegd verbaasd over de aankondiging. De man had echt een goede reputatie te verliezen. Om zoiets in het openbaar te kunnen zeggen, moest hij of dwaas zijn of vrij zeker van zichzelf. Zoals we vandaag weten, heeft de geschiedenis hem gelijk gegeven.
    Opvallend onder alle verhalen die er te beleven zijn, is echter dat van zaterdagavond. Ze is echt buitengewoon!

Die zaterdag begon 's ochtends met een lofmars door de stad Frankfurt. Met een paar honderd andere christenen zong ik christelijke liederen op straat. Tussendoor was er steeds weer een luidsprekeraankondiging van een escortvoertuig waarin het werd uitgenodigd voor het avondevenement: "Het maakt niet uit wie je bent, kom langs! Breng je ziek met je mee. Vanavond zullen er ook gebeden worden voor genezing. En tekenen en wonderen zal gebeuren. Hallelujah! Dat of iets dergelijks was de aankondiging.
      s Avonds was de grote zaal tot de laatste zitplaats gevuld. De preek werd gehouden door Reinhard Bonnke, een Afrikaanse missionaris die bekend is in de christelijke scène. Wie eens naar de video's heeft gekeken, waar hij in het openbaar aan honderdduizenden Afrikanen predikt, kan nauwelijks buitenspel blijven. Maar dat is een andere zaak.
    Aan het eind van de preek riep Bonnke zoals gewoonlijk op tot een beslissing voor Jezus. En zoals gebruikelijk in zijn gebeurtenissen, veel mensen kwamen naar voren om hun leven te geven aan Jezus.  Vervolgens roept hij de zieken nogmaals op: "Als je ziek bent en genezen wilt worden, kom dan naar voren. Jezus genas eerder en zal vanavond weer genezen. Hallelujah! Lof de Heer". In de hal weerklonk het duizend keer "Hallelujah!                          
    "Ja," schreeuwde Bonnke nu," heeft hij het gedaan en zal het opnieuw doen. "Kom! De mensen trokken naar voren en werden ontvangen door de predikers en voorgangers.                                                                                             
 Ik stond in een van de achterste rijen en keek hoeveel kleine gebedsgroepen er op het grote platform gevormd werden en daar een eigen leven ontwikkelden. Een camerateam van Hessischer Rundfunk kwam op het podium, maar filmde discreet op de achtergrond.
    Het kan vijf minuten geleden zijn dat ik een jonge, mooie vrouw in een warme broek door het gangpad zag lopen. Op haar armen droeg ze een oudere vrouw, die duidelijk alleen uit huid en botten bestond. 
     Toen ze voor kwam, klom ze via de kleine zijtrap naar het platform en legde de oudere vrouw op de grond. Er is een paar minuten niets anders gebeurd. De kleine gebedsgroepen waren met zichzelf bezig en de jonge vrouw stond naast de vrouw op de grond.
     Plotseling brak een gebedsgroep uit en een paar seconden later stormde Bonnke binnen. Een korte woordenwisseling met de jonge vrouw, toen pakte ze de microfoon, hief haar linkerarm op en zei: "Wees alstublieft rustig in de zaal, en stop alstublieft met alle gebeden op het podium! 
     14000 mensen stopten met zingen en de gebedsgroepen op het podium keken ook naar hem, de jonge en de oudere vrouw. Je had een speld horen vallen. Het tv-team van de Hessische Televisie, dat tot dan toe op de achtergrond was gebleven, sluipte heel dicht bij de drie in het middelpunt van de actie staande mensen het podium op.
     En toen vroeg Bonnke aan de jonge vrouw die naar de vrouw op de grond wees: "Wie is dat? Ze zei: "Mijn moeder! "Bonnke vroeg het haar. "Zij heeft eindkanker. Ik hoorde de uitnodiging van vanochtend op de stadsmars. En daar nam ik mijn moeder mee naar binnen.
    Bonnke leunde hij naar de vrouw en hield haar de microfoon voor: "Denkt u dat Jezus u kan genezen? Een moment van stilte, toen hoorde je een broosheid: "Ja, dat geloof ik!
      Bonnke stond onmiddellijk weer op en riep met luide stem uit: "Jezus kan u niet alleen genezen, Hij zal u vanavond genezen van uw kanker. Hallelujah!
Een moment van ongeloof en verwondering. Toen brak er een orkaan uit in de hal. "Hallelujah, Hallelujah, Hallelujah. De camera's van de televisieploeg zwaaiden naar het publiek. Toen bewoog het team zich zeer dicht bij Bonnke en de twee vrouwen.  Close-up!

Ik had de gebeurtenissen op het podium gevolgd alsof ik gefascineerd was. Nu, echter, heeft hij uit het venster vrij ver gehangen, ging het door mijn mening. Als het wonder nu niet gebeurt, is hij klaar! Ze zullen hem scheuren in de media.
    Maar Bonnke was al verder. "Heer Jezus, wij vragen u om het geloof van deze twee vrouwen te belonen en de kanker te genezen", bad hij gewoon hardop. De camera's waren nu volledig op hem en de vrouw gericht. En dan het commando: "In de naam van Jezus. Sta op! De vrouw bleef down! 
     Nog voordat er een pijnlijke stilte zou kunnen ontstaan, wendde hij zich tot het publiek. "Bidden in de zaal, dat kan iedereen! In de zaal begonnen duizend stemhebbende gefluister. En toen riep Bonnke: "In de naam van Jezus! Sta op! Tegelijkertijd trok hij het met één hand omhoog. 
     En toen stond ze! Rondkijken bij ongelovigen! Uw dochter sloeg haar handen in het gezicht. Bonnke gebeld. "Ga! De vrouw begon een stap te zetten. Bonnke riep: "Loop op en neer! Je bent genezen! Jezus genas je, en toen begon ze te vertrekken. Eens naar rechts, eenmaal naar links, zijn de camera's van het tv-personeel volledig op haar gericht.
       In de zaal en op het podium brak een onbeschrijflijk tumult uit. Moeder en dochter lagen in elkaars armen, de hal woedde. En Bonnke riep over alles: "Jezus heeft het weer gedaan! Halleeelluuuujjaaaah!

 De volgende ochtend werd bij de sluiting van de brandweerconferentie van 1987 de zaal tot de laatste zitplaats gevuld. Reinhard Bonnke was opnieuw de belangrijkste spreker. Maar met een hese stem. Hij glimlachte: "Er werd mij gevraagd waarom ik er zo zeker van was dat de vrouw genezen zou worden. Een vraag die waarschijnlijk iedereen de avond ervoor stelde. 
    "Nou," vervolgde hij, "Ik was net klaar met bidden voor een zieke man toen ik zoiets als een elektrische schok kreeg. Ik reed rond en zag de vrouw op het podium liggen tussen alle zieken en bidden. Niemand leek om haar te geven. En op dat moment zei een innerlijke stem tegen me: "Dit is vanavond het belangrijkste wonder!
      Hij nam een zinvolle pauze en zei toen: "Daarom wist ik dat deze vrouw genezen zou worden!

Ik moet zeggen dat deze gebeurtenis mij diep heeft geraakt. Des te meer verbaasde het mij toen ik hoorde dat in een verslag op de Hessische televisie dit voor de hand liggende wonder niet met één lettergreep werd genoemd. 
    In plaats daarvan werd alles voorgesteld als een 'religieuze rip-off'. Uitgebreide oproepen tot incasso en fondsenwerving werden als bewijs getoond. Het moet gezegd dat de organisatie van dergelijke evenementen geld kost.
 
 De vraag blijft, wat is er met die vrouw gebeurd? Misschien was het allemaal maar een setup?  Een jaar later zag ik een foto van die vrouw. De "huid en beenderen" vrouw was een gewone oudere vrouw geworden die naast Bonnke stond en vriendelijk glimlachte.
     De foto was onderdeel van een krantenartikel dat berichtte over de brandconferentie van het jaar daarop. Ze werd er uitgenodigd als eregast en vertelde duizenden luisteraars haar visie op de gebeurtenissen van die tijd.
     Na het wonder van de genezing liet ze zich opnieuw onderzoeken. Tot hun grote verbazing konden de artsen die eerder terminale kanker hadden gediagnosticeerd en haar naar huis stuurden om te sterven, geen kanker meer vinden. Volgens haar eigen verklaring, en duidelijk zichtbaar, had ze inmiddels zo'n dertig kilo aangetrokken en weer een heel normaal leven geleid.
     En daarmee is mijn kleine herinnering aan een gedenkwaardige gebeurtenis beëindigd. Na bijna vijfentwintig jaar was het echt nodig dat ik het opschreef en publiceerde.

Le Miracle de Francfort

En 1987, une grande conférence de foi a eu lieu à Francfort-sur-le-Main. Il a été annoncé comme une conférence de cinq jours sur le feu avec le sous-titre prometteur : Evangélisation avec signes et miracles.        
A cette époque, j'étais très proche d'une école biblique où j'avais commencé une formation théologique. Mais je n'aurais probablement pas fini à cette conférence incendie s'il n'y avait pas eu une pénurie de dossiers. Certains d'entre nous, étudiants de la Bible, ont été recrutés sans plus tarder. J'étais l'un d'entre eux.
     La conférence a eu lieu dans les grandes salles d'exposition. Plusieurs milliers de visiteurs par jour ont visité les événements les plus divers et, en tant que fichier, j'avais beaucoup à y faire. Néanmoins, bien sûr, j'ai beaucoup entendu parler des événements et certaines expériences ont profondément marqué ma mémoire.      
   Par exemple, l'après-midi où Loren Cunnigham, alors directrice de Youth with a Mission, a dit à des milliers de personnes : "Dieu nous a montré dans la prière que le mur de Berlin est sur le point de tomber !"                                                                
   J'ai été honnêtement surpris par cette annonce. L'homme avait vraiment une bonne réputation à perdre. Pour dire quelque chose comme ça en public, il devait être soit téméraire, soit assez sûr de lui. Comme nous le savons aujourd'hui, l'histoire lui a donné raison.
    Parmi toutes les histoires qui y sont vécues, celle du samedi soir est remarquable. Elle est vraiment extraordinaire !

Ce samedi a commencé le matin par une marche de louange à travers la ville de Francfort. Avec quelques centaines d'autres chrétiens, je chantais des chants chrétiens dans les rues. Entre-temps, il y avait encore et encore une annonce par haut-parleur d'un véhicule d'escorte dans lequel il était invité à la soirée : "Peu importe qui vous êtes, venez ! Apportez vos malades avec vous. Il y aura aussi des prières pour la guérison ce soir. Et des signes et des merveilles se produiront. Alléluia !" Ça ou quelque chose comme ça, c'était l'annonce.
      Le soir, la salle principale a été remplie jusqu'au dernier siège. Le sermon a été prononcé par Reinhard Bonnke, un missionnaire africain connu dans la scène chrétienne. Qui a déjà regardé les vidéos, où il prêche publiquement à des centaines de milliers d'Africains, peut difficilement rester indifférent. Mais c'est une autre affaire.
    A la fin du sermon, Bonnke, comme d'habitude, a appelé à une décision pour Jésus. Et comme d'habitude dans ses événements, beaucoup de gens se sont avancés pour donner leur vie à Jésus.  Puis il a lancé un deuxième appel aux malades : "Si vous êtes malade et que vous voulez être guéri, avancez. Jésus a guéri plus tôt et guérira encore ce soir. Alléluia ! Loué soit le Seigneur". Dans la salle, il a résonné mille fois "Hallelujah !"                          
    "Oui, Bonnke a crié maintenant, il l'a fait et le fera encore. "Viens !" Les gens affluaient en masse et étaient reçus par les prédicateurs et les pasteurs.                                                                                             
 Je me tenais dans l'une des rangées du fond et je regardais combien de petits groupes de prière se formaient sur la grande plate-forme et y développaient leur propre vie. Une équipe de caméra de Hessischer Rundfunk est montée sur scène, mais a filmé discrètement en arrière-plan.
    Cela fait peut-être cinq minutes que je n'ai pas vu une jeune et jolie femme descendre l'allée en pantalon chaud. Sur ses bras, elle portait une femme plus âgée, qui n'était évidemment composée que de peau et d'os. 
     Quand elle est arrivée devant, elle a grimpé le petit escalier latéral jusqu'à la plate-forme et a ensuite posé la femme plus âgée sur le sol. Rien d'autre ne s'est passé pendant plusieurs minutes. Les petits groupes de prière étaient occupés avec eux-mêmes et la jeune femme se tenait à côté de la femme allongée sur le sol.
     Soudain, un groupe de prière s'est séparé et, quelques secondes plus tard, Bonnke a fait irruption. Un bref échange de mots avec la jeune femme, puis elle saisit le micro, leva le bras gauche et dit : "S'il vous plaît, taisez-vous dans la salle, et arrêtez toutes les prières sur scène ! 
     14000 personnes ont cessé de chanter et les groupes de prière sur la scène le regardaient aussi, lui, la jeune femme et la femme plus âgée. Vous auriez pu entendre une épingle tomber. L'équipe de télévision de la télévision hessoise, qui était restée en arrière-plan jusque-là, s'est faufilée sur la scène très près des trois personnes au centre de l'action.

     Puis Bonnke a demandé à la jeune femme qui montrait la femme allongée sur le sol : "Qui est-ce ? Elle a dit : "Ma mère !" "Et elle ? demanda Bonnke. "Elle a un cancer en phase terminale. J'ai entendu l'invitation ce matin lors de la marche de la ville. Et c'est là que j'ai emmené ma mère et que je l'ai amenée ici.
    Bonnke s'est penché vers la femme et lui a tendu le micro : "Pensez-vous que Jésus peut vous guérir ? Un moment de silence, puis vous avez entendu une phrase cassante : "Oui, je le crois !".
      Bonnke se leva aussitôt et proclama d'une voix forte : "Jésus ne peut pas seulement vous guérir, il vous guérira de votre cancer ce soir. Alléluia !"
Un moment d'incrédulité et d'émerveillement. Puis un ouragan a éclaté dans le hall. "Hallelujah, Hallelujah, Hallelujah, Hallelujah." Les caméras de l'équipe de télévision ont basculé vers le public. Ensuite, l'équipe s'est rapprochée de Bonnke et des deux femmes.  Gros plan !

J'avais suivi les événements sur scène comme envoûté. Maintenant, cependant, il s'est pendu à la fenêtre assez loin, cela m'a traversé l'esprit. Si le miracle ne se produit pas maintenant, il est fini ! Ils vont le déchirer dans les médias.
    Mais Bonnke était déjà plus loin. "Seigneur Jésus, nous te demandons de récompenser la foi de ces deux femmes et de guérir le cancer. Les caméras étaient maintenant entièrement concentrées sur lui et la femme. Et puis l'ordre : "Au nom de Jésus. Lève-toi !" La femme est restée à terre ! 
     Avant même qu'un silence embarrassant ne puisse surgir, il s'est tourné vers le public. "Que tout le monde prie dans le couloir !" Un millier de murmures ont commencé dans la salle. Et Bonnke cria : "Au nom de Jésus ! Lève-toi !" En même temps, il l'a soulevé d'une main. 
     Et puis elle s'est levée ! Regarder autour de l'incrédulité ! Votre fille a giflé ses mains au visage. Bonnke a appelé. "Allez ! Allez ! Allez !" La femme a commencé à faire un pas. Bonnke a crié : "Marchez de haut en bas ! Tu es guéri ! Jésus t'a guéri, puis elle a commencé à partir. Une fois à droite, une fois à gauche, les caméras de l'équipe de télévision sont entièrement dirigées vers elle.
       Un tumulte indescriptible a éclaté dans la salle et sur scène. La mère et la fille étaient couchées dans les bras l'une de l'autre, la salle était enragée. Et Bonnke criait sur tout : "Jésus l'a encore fait ! Halleeelluuuuujjaaaaaah !

 Le lendemain matin, au service de clôture de la conférence incendie de 1987, la salle était remplie jusqu'au dernier siège. Là encore, Reinhard Bonnke était l'orateur principal. Mais d'une voix rauque. Il sourit : "On m'a demandé pourquoi j'étais si sûr que la femme serait guérie". Une question que tout le monde a probablement posée la veille au soir. 
    "Eh bien, poursuivit-il, je venais de finir de prier pour un homme malade quand j'ai reçu quelque chose comme un choc électrique. J'étais en voiture et j'ai vu la femme allongée sur la scène parmi tous les malades et priant. Personne ne semblait se soucier d'elle. Et à ce moment même, une voix intérieure m'a dit : "C'est le miracle clé ce soir !" Il a pris une pause significative et a dit : "C'est pour ça que je savais que cette femme serait guérie !"

Je dois dire que cet événement m'a profondément touché. J'ai été d'autant plus surpris d'apprendre qu'un reportage à la télévision hessoise ne mentionnait pas ce miracle évident avec une seule syllabe. 
    Au lieu de cela, tout a été présenté comme une "escroquerie religieuse". Les nombreux appels au recouvrement et la collecte de fonds ont été montrés comme preuve. Il faut dire que l'organisation de tels événements coûte de l'argent.
 
 La question demeure : qu'est-il arrivé à cette femme ? Peut-être que ce n'était qu'un piège ?  J'ai vu une photo de cette femme un an plus tard. La femme "peau et os" était devenue une femme âgée ordinaire se tenant à côté de Bonnke, souriante et amicale.
     La photo faisait partie d'un article de journal qui parlait de la conférence incendie de l'année suivante. Elle y a été invitée en tant qu'invitée d'honneur et a fait part à des milliers d'auditeurs de sa vision des événements de l'époque.
     Après le miracle de la guérison, elle s'est fait examiner de nouveau. À leur grande surprise, les médecins qui avaient déjà diagnostiqué un cancer en phase terminale et l'avaient renvoyée chez elle pour mourir ne pouvaient plus trouver de cancer. D'après sa propre déclaration, et clairement visible, elle avait entre-temps pris une trentaine de kilos et mené une vie tout à fait normale.
     Et cela conclut mon petit souvenir d'un événement tout à fait mémorable. Après presque vingt-cinq ans, j'avais vraiment besoin de l'écrire et de le publier.

The Price for an inner Change

Some events in life are particularly deeply memorable, such as the following, personally experienced story from 1988, when I was 31 years old and had just finished my first school year at a Bible school in Erzhausen/Hessen.
  For a few days I recovered in St.Tönis with Hubert, a Christian friend. Before we should go up to Bremen for a community internship.
   
From St. Toenis to Düsseldorf it is only a stone's throw, and so we went to the Jesushaus on Saturday evening. There I had come to the Christian faith under dramatic circumstances just three years earlier and of course I was looking forward to meeting some friends and acquaintances again.
     That evening a well-known preacher spoke about how God could fundamentally change a person's inner self: "Do you believe that? A multiple "Hallelujah", "Praise the Lord" and "Amen! A common response to such more or less rhetorical questions.
    "Who wants to experience such a change? Raise your hands, please!" Hands were raised all over the room. Again some "Hallelujahs" and "God is great" shouts became audible. The preacher nodded and then looked silently into the slowly calming audience. Then he said: "Are you also prepared to pay the price for such a change? Suffer to put up with it?"
    Suddenly it became very quiet in the hall. "Is there anyone here who is willing to accept suffering for such an inner change? "Let him or her raise his or her hand, please!" Nothing happened, not a single arm went up. The preacher nodded again and then slowly and deliberately said: "Thank you, brothers and sisters, for being so honest!
 
In the following days I usually stayed at Hubert's house. The eight months of Bible school had been quite intensive and I enjoyed the days off without lessons, events, learning and triple rooms. My daily program consisted of sleeping in, doing nothing, stimulating conversations with Hubert and reading or dozing in the garden chair.
    One morning, however, Hubert was away on business, I sat down in the garden and took time for prayer and the Bible. And when I was sitting and thinking so quietly at some point, I suddenly remembered the sermon from the House of Jesus. Oh, I thought I could actually pray for an inner change. And so I closed my eyes and prayed that God would change me inwardly.
    I had hardly said the words when a thought flashed clearly into my head: Are you willing to pay the price for it? I immediately remembered the whole event in the House of Jesus. The silence in the hall when the preacher had asked almost the same question. Was I really willing to pay the price? To put up with suffering?
    For a moment I sat with my eyes closed on my blanket and thought. In conversation with God, one should weigh one's words when it comes to such things. Finally I said: "Yes, I agree! I'm willing to pay the price!"
    The next moment I saw myself entering a bank, going to a counter and receiving money. This "recording" may have lasted perhaps five seconds before it stopped abruptly and returned to a uniform black. I opened my eyes and thought: Strange!
 
A few days later I had finished my short vacation with Hubert and was on the train to Bremen. Because that's where I should be spending the next 15 months. First do a three-month church internship in the local Pentecostal church, and then work in the Christian social work there for another year.
   A few minutes before arriving at the main station I did not hold it in my seat anymore. I grabbed my suitcase and headed for the next train door. What would I find here in this town? Curious and exploratory, I looked at the rustling facades of the houses.
    The first impression was not bad, but also not very informative. Nothing that would have taken me directly for or against the city. The train started to slow down, then I heard the announcement: "Next stop... Bremen Central Station!"
On Monday morning I officially started my community internship. Since Pastor G. would not return from his mission until two days later, I tried to make myself useful in the church office. Quite monotonous, stupid work, so I was glad when the parish secretary asked me about my lunch break: "Could you come by later to see Sister Edermann. She lives at the end of the hall and probably needs help. She just got out of the hospital."
    So a little later I rang at that sister. It took quite a while until I heard shuffling steps inside and then an older woman's voice asked: "Who is there?"  
   After I made myself known as the new intern, a chain was unlocked and the door opened. An approximately 75 year old woman with white hair and an eye bandage stood before me. "Yes, come in! I've been expecting you." And so she turned around and slowly walked inside the apartment on one floor. I followed her.
"Sit down," she said when we arrived in the living room. "You'll have to excuse me, but I have to wear the blindfold. I just had eye surgery. Cataract! ...would you like a drink?" "No, thank you," I replied, "don't bother, Mrs Edermann. They told me at the office you needed help. How can I help you?"
   "Oh, young man," she replied, "I have no more money in the house. Could you come with me to the bank?" I was speechless for a moment. You can't be serious, I thought. "Blind" and handicapped, and now she wants to go to the bank? "Sister Edermann," I said, "do you really want to do this to yourself? Go outside in your current state? You know what? Give me a bank mandate. Then I'll go alone and you won't have to bother."

It took quite a while until I had convinced Sister Edermann of my idea. "But I don't even know you!" was her repeated argument. Finally, however, she realized that in her condition a trip to the city by tram would be very difficult and that I was after all a "Bible student" known to the congregation.
    "How much money shall I pick up, Sister Edermann?" I asked her now. "I had thought about 1000 DM," was her prompt answer. "That much?" I asked in surprise. "Yeah well," she said, "I have to pay the rent, and I have to eat and drink, too."  She probably just wanted some cash in the apartment, but that was none of my business. "Well, Sister Edermann, I'll be on my way."
     I was almost at the door when she called out to me: "Wait a minute, Mr von Bünau! I just remembered something else." I stopped while she slowly approached supported on her cane.  "Could you bring me a pack of fresh milk on the way back from the supermarket?" she asked. "Sure," I said, "No problem!" "And for God's sake, take good care of the money. There's a lot of thieves out here!"
    I smiled and said reassuringly: "Sister Edermann, don't worry about that. Your money is in safe hands with me. This won't get away from me."
    With these words I opened the door and said: "See you later!" "Yes," she said, "just watch the money. This is an insecure area." Smiling at so much unworldly concern I walked through the door and closed it behind me.
 
Everything was running smoothly at the bank counter. Half an hour later I was already on my way back, the 1000 DM plus my identity card well stowed away in a purse, which Sister Edermann had given me.
    I was only a few meters away from the community when it suddenly occurred to me that I should bring a carton of milk. I stopped and looked around. Far and wide no business. Shit! I thought and went looking. I was lucky! I found a supermarket two blocks down. I went inside, bought the carton of milk and a few other little things for myself. As I approached the queue at the checkout, the things lay together with the purse in the shopping cart.
    What do you do when you have to wait? You think, dream, look around and hope to finally get to it. But in the end everything was paid for, I took the things and left the supermarket again.
   I may have walked maybe ten meters when I stopped like a thunderbolt. I was struck by a thought that went straight to the core: The purse is gone! Shocked, I turned around and entered the supermarket again.
   
Five minutes later it had become a certainty: The purse together with the 1000 DM and my identity card had disappeared. It was not in the previously used shopping cart, nor had it been handed in to staff in the shop. I tried feverishly to remember. When was the last time I saw the purse? I remembered putting them in the shopping cart. But not that I took it out too.
    There was only one explanation: it must have been stolen from the shopping cart while shopping or at the checkout. I remembered Sister Edermann's words boiling hot: "But be careful. There are a lot of thieves out here...!"
   What am I supposed to do now? At least not face her! And so I returned to my apartment for the time being.
 
I lay on the comfortable leather sofa in the living room, but the thoughts in my head rest: What am I supposed to do now? Old Edermann might get hit if I confess to her.
   Suddenly - out of nowhere - I remembered Hubert's morning again. The prayer in his garden, where I had asked God for inner change. My breath stopped: Wait a minute!? I asked for the price of such a change... The answer was suffering! ... and then the movie in my head. I saw myself go into a bank and make a withdrawal!
   With a jerk I sat up straight. Inside me, a chandelier lit as if someone in a dark room had operated the light switch. Within a few seconds, all the incomprehensible "puzzle pieces" formed a clear picture: Of course, I asked for inner change and God showed me in the film what had happened four days later. So this had been planned by God!  
    I walked up and down the room restlessly. That changed everything! No one could avoid the will of God. Nor I the robbery of DM 1,000. I turned on the TV to distract myself. Two young men appeared on the screen, obviously arguing. A typical afternoon series! "Yes," said the one," I don't know how that could happen either. But the 1000 DM are gone. Stolen, I don't know... !"
    I stared at the screen in disbelief. Was I just going crazy, or had the words really fallen? In fact, it was DM 1,000 that had been stolen from someone. Now it was perfectly clear! It was meant to happen. The changing sufferings had begun!
 
A little later, with a heavy heart, I made my way to Sister Edermann. To my great surprise, she reacted completely differently than expected.  "Oh God, oh God! I knew it," she exclaimed. "And I told you to watch out for them around here!" "That's right," I said. "But it has now happened and can no longer be changed. I'm sorry!"
    Then she said calmly, "You'll have to replace the money!" "Yeah, sure," I replied. "That goes without saying! Is it in monthly installments?"
   When I left her apartment a little later, I was relieved. That went off fairly lightly, I thought. Thank God!

Un milagro en cuatro actos

En su libro verdaderamente extraordinario The Happiest People on Earth (Los pueblos más felices de la Tierra), Demos Shakarian informa sobre un milagro completamente extraordinario de curación con respecto a su entonces hermana Florence, de 17 años de edad.
 
Acto 1: Un accidente grave   
Una mañana de septiembre de 1941, el coche de Florencia chocó con un camión que llevaba una carga de alquitrán caliente en la carretera. La joven arrojada del coche entra en contacto con el alquitrán y sufre -además de numerosos huesos rotos- las quemaduras más graves en todo el cuerpo.
La llevan a la unidad de cuidados intensivos del hospital local de 33 camas en Downey, pero allí sólo se puede cerrar. No pueden operar por las quemaduras. Tiene un dolor insoportable. Ningún medicamento o inyección proporciona alivio.
     Los rayos X son tomados, mostraste:
"que su hueso izquierdo de la cadera y un hueso pélvico fueron fracturados por el impacto en el parche. Más tarde, otras grabaciones mostraron que pequeños trozos de huesos fragmentados migraron a los órganos abdominales vitales. ...todos los días podíamos ver la metralla con una aguja afilada deslizarse más profundamente en el abdomen." (página 71)
    En resumen, el tiempo trabajó en contra y no para Florencia.

Acto 2: Oración y ayuno
Después de seis días, la congregación, a la que pertenecían Demos y Florence, decidió un día de oración y ayuno de 24 horas. Todos los feligreses dejaron de comer y beber y rezaron por la curación de Florencia.
  Al mismo tiempo, Demos partió hacia Maywood para conseguir a un tal Dr. Charles Price, un conocido evangelista, a través del cual ya habían ocurrido muchos milagros poderosos de sanación. Acaba de predicar en una tienda de campaña y está rodeado de gente.
Las carpetas no dejan entrar demos:
    "Dr. Price, grité rápidamente. Se volvió... me empujó más allá de los acomodadores. "Dr. Price," dije,"... mi hermana tuvo un accidente de coche. Y los médicos dicen que no puede vivir... así que nos preguntamos si podrías venir".
    El Dr. Price cerró los ojos y pude ver el cansancio... entonces de repente abrió los ojos y dijo: "¡Ya voy!" (S.75)
    De camino al hospital, el Dr. Price le dijo a la manifestación que su hermana se curaría. Luego explica a la asombrada demostración que siente la unción de Dios, como lo hizo con otro milagro completamente extraordinario de sanación antes.

Acto 3: La Sanación
Cuando llegan al hospital, los dos van directamente a Florencia, que se encuentra inmóvil entre todo tipo de equipos.
    El Dr. Price tocó suavemente su frente con las puntas de los dedos que había mojado previamente con aceite de unción y comenzó a orar: "Señor Jesús, gracias por estar aquí. ¡Gracias por curar a nuestra hermana!"
    La atmósfera en esta habitación había cambiado de golpe, todo estaba lleno, incluso el aire parecía haber aumentado de peso. ...la presencia inundante de Dios nos rodeó (páginas 75/76)
  De repente Florence comenzó a dar vueltas en la cama, lo cual le estaba estrictamente prohibido.
    Veinte minutos rodaron en su prisión de tubos, y el Dr. Price y yo tuvimos que tener cuidado de no ser golpeados por un peso. Florence se acostó tranquilamente en la cama, y las pesas dejaron de balancearse poco a poco, y me miró en silencio durante mucho tiempo. "Demos", susurró, "¡Jesús me curó!"

Acto 4: Recuperación y muerte
Cuando llegué al hospital, la sala de rayos X estaba llena de médicos, enfermeras y asistentes médico-técnicos... Luego las ocho placas de rayos X fueron colgadas en una pared de luz. En los primeros siete huesos fragmentados de la cadera y de la pelvis... pero en la octava placa de rayos X, que se había hecho esa mañana, se podía ver un hueso pélvico normal en todos los sentidos... el hueso de la cadera izquierda tenía la misma forma que el derecho...(p.76)
Florence permaneció en el hospital durante otro mes y las quemaduras continuaron sanando. La noche anterior a su liberación, tuvo un sueño: vio 25 vasos de agua parados en una mesa frente a ella, que se suponía que debía beber.
"...al día siguiente nos dijo a Rose y a mí: "Creo que Dios me dará otros 25 años para servirle." (página 77)

25 años más tarde, de repente se volvió cancerosa y murió rápidamente.

The Shadow of Finitude

I was late for the birthday party. The roaring party was already under way. "Hello, Heinrich", someone shouted, drowning out the loud music. I looked around and saw Peter sitting at a table with a couple. "Come", he said, "sit with us!" "Yes, now!", I replied and looked for the "birthday child".
 After finding Raimund, congratulations and handing over the gift, I sat down at Peter's table. "Why are you so late?" he asked. And without waiting for an answer, he continued: "You have already missed the best. Raimund gave a speech. About the finiteness of life!"
    I asked a little irritated: "Really?" It wasn't really like him to talk about such topics, and certainly not in public.
Peter continued: "Yes, first he had a sad song played by Leonard Cohen and then said he wanted to give a brief insight into his soul on such a beautiful day for him. He is very happy today and can see that life has meant quite well to him over the past sixty years. But", and now he took a little break, "and now it comes that he still can't really be happy. For above this day and its life would also lie the shadow of finiteness. And he was not a religious or religious person!"
I was astonished. I really would not have expected such words from Raimund's mouth, otherwise he would have been more of a fun-loving group.
     When I wanted to leave the party at three o'clock in the morning, I went over to Raimund again. That's when you missed my speech. I'm sure you would have liked it if you were a believing Christian!" "Yes, too bad," I replied. "But Peter told me a lot about it. The shadow of finiteness that hails the happiness of the moment a little." He laughed: "Yes, that's one way of putting it! Unfortunately, I don't have your faith. I just have to deal with the conviction that one day nothing will remain of me."
Thoughtfully I made my way home. I remembered my younger years when the shadow of finiteness had also worried me and made me aware of my secret desire for infinity. A few years later, under dramatic circumstances, I came to christian faith: Saved from the Devil's Kitchen (click)

La Sombra de la Finitud

 Llegué tarde a una fiesta de cumpleaños. La fiesta del rugido ya estaba en marcha. "Hola, Heinrich", gritó alguien, ahogando la música alta. Miré a mi alrededor y vi a Peter sentado en una mesa con un par. "Ven", dijo, "¡siéntate con nosotros!" "¡Sí, ahora!", respondí y busqué al "niño del cumpleaños".
 Después de encontrar a Raimund, felicitarlo y entregarle el regalo, me senté a la mesa de Pedro. "¿Por qué llegas tan tarde?", preguntó. Y sin esperar una respuesta, continuó: "Ya te has perdido lo mejor. Raimund dio un discurso. sobre la finitud de la vida!"
    Le pregunté un poco irritado: "¿En serio?" No era propio de él hablar de tales temas, y ciertamente no en público.
Peter continuó: "Sí, primero tuvo una canción triste interpretada por Leonard Cohen y luego dijo que quería dar una breve visión de su alma en un día tan hermoso para él. Está muy contento hoy y puede ver que la vida ha significado bastante bien para él en los últimos sesenta años. Pero", y ahora se tomó un pequeño descanso, "y ahora viene que todavía no puede ser realmente feliz. Porque sobre este día y su vida yace también la sombra de la finitud. ¡Y no era una persona religiosa o religiosa!"
Estaba asombrado. Realmente no hubiera esperado tales palabras de la boca de Raimund, de otra manera él habría sido más un grupo amante de la diversión.
     Cuando quise salir de la fiesta a las tres de la mañana, me acerqué de nuevo a Raimund. Ahí es cuando te perdiste mi discurso. Estoy seguro de que te hubiera gustado si fueras un cristiano creyente!" "Sí, qué pena", le contesté. "Pero Peter me contó muchas cosas. La sombra de la finitud que aclama un poco la felicidad del momento". Se rió: "¡Sí, es una forma de decirlo! Desafortunadamente, no tengo tu fe. Sólo tengo que lidiar con la convicción de que un día no quedará nada de mí".
Con mucho cuidado volví a casa. Recordé mis años de juventud cuando la sombra de la finitud también me había preocupado y me había hecho consciente de mi deseo secreto por el infinito. Unos años después, en circunstancias dramáticas, llegué a la fe cristiana: Salvado de la Cocina del Diablo (clic)