Het wonder van Frankfurt

In 1987 vond in Frankfurt am Main een grote geloofsconferentie plaats. Het werd aangekondigd als een vijfdaagse vuurconferentie met de veelbelovende ondertitel: Evangelisatie met tekenen en wonderen        
In die tijd was ik heel dicht bij een bijbelschool waar ik een theologische opvoeding was begonnen. Maar ik zou waarschijnlijk niet bij die vuurconferentie terecht zijn gekomen als er geen gebrek aan mappen was geweest. Dus werden sommige van ons zonder meer bijbelstudenten gerekruteerd. Ik was een van hen.
     De conferentie vond plaats in de grote tentoonstellingszalen. Duizenden bezoekers bezochten dagelijks de meest verschillende evenementen en als bestand had ik daar heel wat te doen. Toch heb ik natuurlijk veel over de gebeurtenissen gehoord en sommige ervaringen hebben diepe indruk op mijn geheugen gemaakt.      
   Bijvoorbeeld het middagevenement waarin Loren Cunnigham, toen directeur van Jeugd met een Opdracht, tegen duizenden mensen zei: "God heeft ons in gebed laten zien dat de Berlijnse Muur op het punt staat te vallen!                                                                
   Ik was eerlijk gezegd verbaasd over de aankondiging. De man had echt een goede reputatie te verliezen. Om zoiets in het openbaar te kunnen zeggen, moest hij of dwaas zijn of vrij zeker van zichzelf. Zoals we vandaag weten, heeft de geschiedenis hem gelijk gegeven.
    Opvallend onder alle verhalen die er te beleven zijn, is echter dat van zaterdagavond. Ze is echt buitengewoon!

Die zaterdag begon 's ochtends met een lofmars door de stad Frankfurt. Met een paar honderd andere christenen zong ik christelijke liederen op straat. Tussendoor was er steeds weer een luidsprekeraankondiging van een escortvoertuig waarin het werd uitgenodigd voor het avondevenement: "Het maakt niet uit wie je bent, kom langs! Breng je ziek met je mee. Vanavond zullen er ook gebeden worden voor genezing. En tekenen en wonderen zal gebeuren. Hallelujah! Dat of iets dergelijks was de aankondiging.
      s Avonds was de grote zaal tot de laatste zitplaats gevuld. De preek werd gehouden door Reinhard Bonnke, een Afrikaanse missionaris die bekend is in de christelijke scène. Wie eens naar de video's heeft gekeken, waar hij in het openbaar aan honderdduizenden Afrikanen predikt, kan nauwelijks buitenspel blijven. Maar dat is een andere zaak.
    Aan het eind van de preek riep Bonnke zoals gewoonlijk op tot een beslissing voor Jezus. En zoals gebruikelijk in zijn gebeurtenissen, veel mensen kwamen naar voren om hun leven te geven aan Jezus.  Vervolgens roept hij de zieken nogmaals op: "Als je ziek bent en genezen wilt worden, kom dan naar voren. Jezus genas eerder en zal vanavond weer genezen. Hallelujah! Lof de Heer". In de hal weerklonk het duizend keer "Hallelujah!                          
    "Ja," schreeuwde Bonnke nu," heeft hij het gedaan en zal het opnieuw doen. "Kom! De mensen trokken naar voren en werden ontvangen door de predikers en voorgangers.                                                                                             
 Ik stond in een van de achterste rijen en keek hoeveel kleine gebedsgroepen er op het grote platform gevormd werden en daar een eigen leven ontwikkelden. Een camerateam van Hessischer Rundfunk kwam op het podium, maar filmde discreet op de achtergrond.
    Het kan vijf minuten geleden zijn dat ik een jonge, mooie vrouw in een warme broek door het gangpad zag lopen. Op haar armen droeg ze een oudere vrouw, die duidelijk alleen uit huid en botten bestond. 
     Toen ze voor kwam, klom ze via de kleine zijtrap naar het platform en legde de oudere vrouw op de grond. Er is een paar minuten niets anders gebeurd. De kleine gebedsgroepen waren met zichzelf bezig en de jonge vrouw stond naast de vrouw op de grond.
     Plotseling brak een gebedsgroep uit en een paar seconden later stormde Bonnke binnen. Een korte woordenwisseling met de jonge vrouw, toen pakte ze de microfoon, hief haar linkerarm op en zei: "Wees alstublieft rustig in de zaal, en stop alstublieft met alle gebeden op het podium! 
     14000 mensen stopten met zingen en de gebedsgroepen op het podium keken ook naar hem, de jonge en de oudere vrouw. Je had een speld horen vallen. Het tv-team van de Hessische Televisie, dat tot dan toe op de achtergrond was gebleven, sluipte heel dicht bij de drie in het middelpunt van de actie staande mensen het podium op.
     En toen vroeg Bonnke aan de jonge vrouw die naar de vrouw op de grond wees: "Wie is dat? Ze zei: "Mijn moeder! "Bonnke vroeg het haar. "Zij heeft eindkanker. Ik hoorde de uitnodiging van vanochtend op de stadsmars. En daar nam ik mijn moeder mee naar binnen.
    Bonnke leunde hij naar de vrouw en hield haar de microfoon voor: "Denkt u dat Jezus u kan genezen? Een moment van stilte, toen hoorde je een broosheid: "Ja, dat geloof ik!
      Bonnke stond onmiddellijk weer op en riep met luide stem uit: "Jezus kan u niet alleen genezen, Hij zal u vanavond genezen van uw kanker. Hallelujah!
Een moment van ongeloof en verwondering. Toen brak er een orkaan uit in de hal. "Hallelujah, Hallelujah, Hallelujah. De camera's van de televisieploeg zwaaiden naar het publiek. Toen bewoog het team zich zeer dicht bij Bonnke en de twee vrouwen.  Close-up!

Ik had de gebeurtenissen op het podium gevolgd alsof ik gefascineerd was. Nu, echter, heeft hij uit het venster vrij ver gehangen, ging het door mijn mening. Als het wonder nu niet gebeurt, is hij klaar! Ze zullen hem scheuren in de media.
    Maar Bonnke was al verder. "Heer Jezus, wij vragen u om het geloof van deze twee vrouwen te belonen en de kanker te genezen", bad hij gewoon hardop. De camera's waren nu volledig op hem en de vrouw gericht. En dan het commando: "In de naam van Jezus. Sta op! De vrouw bleef down! 
     Nog voordat er een pijnlijke stilte zou kunnen ontstaan, wendde hij zich tot het publiek. "Bidden in de zaal, dat kan iedereen! In de zaal begonnen duizend stemhebbende gefluister. En toen riep Bonnke: "In de naam van Jezus! Sta op! Tegelijkertijd trok hij het met één hand omhoog. 
     En toen stond ze! Rondkijken bij ongelovigen! Uw dochter sloeg haar handen in het gezicht. Bonnke gebeld. "Ga! De vrouw begon een stap te zetten. Bonnke riep: "Loop op en neer! Je bent genezen! Jezus genas je, en toen begon ze te vertrekken. Eens naar rechts, eenmaal naar links, zijn de camera's van het tv-personeel volledig op haar gericht.
       In de zaal en op het podium brak een onbeschrijflijk tumult uit. Moeder en dochter lagen in elkaars armen, de hal woedde. En Bonnke riep over alles: "Jezus heeft het weer gedaan! Halleeelluuuujjaaaah!

 De volgende ochtend werd bij de sluiting van de brandweerconferentie van 1987 de zaal tot de laatste zitplaats gevuld. Reinhard Bonnke was opnieuw de belangrijkste spreker. Maar met een hese stem. Hij glimlachte: "Er werd mij gevraagd waarom ik er zo zeker van was dat de vrouw genezen zou worden. Een vraag die waarschijnlijk iedereen de avond ervoor stelde. 
    "Nou," vervolgde hij, "Ik was net klaar met bidden voor een zieke man toen ik zoiets als een elektrische schok kreeg. Ik reed rond en zag de vrouw op het podium liggen tussen alle zieken en bidden. Niemand leek om haar te geven. En op dat moment zei een innerlijke stem tegen me: "Dit is vanavond het belangrijkste wonder!
      Hij nam een zinvolle pauze en zei toen: "Daarom wist ik dat deze vrouw genezen zou worden!

Ik moet zeggen dat deze gebeurtenis mij diep heeft geraakt. Des te meer verbaasde het mij toen ik hoorde dat in een verslag op de Hessische televisie dit voor de hand liggende wonder niet met één lettergreep werd genoemd. 
    In plaats daarvan werd alles voorgesteld als een 'religieuze rip-off'. Uitgebreide oproepen tot incasso en fondsenwerving werden als bewijs getoond. Het moet gezegd dat de organisatie van dergelijke evenementen geld kost.
 
 De vraag blijft, wat is er met die vrouw gebeurd? Misschien was het allemaal maar een setup?  Een jaar later zag ik een foto van die vrouw. De "huid en beenderen" vrouw was een gewone oudere vrouw geworden die naast Bonnke stond en vriendelijk glimlachte.
     De foto was onderdeel van een krantenartikel dat berichtte over de brandconferentie van het jaar daarop. Ze werd er uitgenodigd als eregast en vertelde duizenden luisteraars haar visie op de gebeurtenissen van die tijd.
     Na het wonder van de genezing liet ze zich opnieuw onderzoeken. Tot hun grote verbazing konden de artsen die eerder terminale kanker hadden gediagnosticeerd en haar naar huis stuurden om te sterven, geen kanker meer vinden. Volgens haar eigen verklaring, en duidelijk zichtbaar, had ze inmiddels zo'n dertig kilo aangetrokken en weer een heel normaal leven geleid.
     En daarmee is mijn kleine herinnering aan een gedenkwaardige gebeurtenis beëindigd. Na bijna vijfentwintig jaar was het echt nodig dat ik het opschreef en publiceerde.