De vijf wolken

Jezus zei tot hem: "Omdat u mij gezien hebt, Thomas, is dat de reden waarom u gelooft. Gezegend zijn degenen die niet zien en nog geloven!

Het begon allemaal op een heel normale maandagochtend met een nieuwsbericht op de radio: "Tijdens opgravingen in Centraal-Afrika deden onderzoekers een sensationele ontdekking van menselijk bot. De leeftijd van het goed geconserveerde skelet wordt geschat op ongeveer 30.000 jaar na onderzoek met behulp van de zogenaamde C-14-methode, een vrij betrouwbare methode. Het is dus het oudste archologische bewijs van het menselijk bestaan tot op heden.
     Ik had mijn huishoudelijk werk onderbroken en verbaasd naar de radio gestaard. De nieuwscaster was al op het volgende bericht, maar ik stopte met luisteren. Alsof er een lawine was begonnen, gingen er gedachten door mijn hoofd "de vallei in".
      Een 30.000 jaar oude vondst van menselijk bot? Hoe is dat mogelijk ... Volgens de Bijbel leefden Adam en Eva ongeveer 6.500 jaar geleden. ... Maar de C-14 methode is betrouwbaar! ... Zag ik met mijn geloof op een illusie... in een sekte, zoals mijn ouders beweerden?
       Ik probeerde mijn gedachtenstroom te stoppen: Krijg grip op jezelf. Probeer in vrede te denken! Maar de lawine rolde een tijdje door. Pas toen ik in mijn favoriete stoel viel, stopte ze.
                                                         
Het was me volkomen duidelijk dat er net iets diepzinnigs was gebeurd. En ik kon niet gewoon terug naar de normale gang van zaken. Als het nieuws klopte, en er was geen twijfel in mijn gedachten, had ik een ernstig probleem.
       Na een tijdje stond ik weer op uit mijn stoel en begon op en neer te lopen in de kamer. Ik heb geprobeerd me op de essentie te concentreren: Oké, wat is het echte probleem?
      Nou, dat was duidelijk: In de kerk wordt geleerd dat de hele Bijbel Gods Woord is en daarom geen onwaarheden bevat. Daarna bestaat de mensheid al zo'n 6500 jaar! Maar hoe is dat te rijmen met een 30.000 jaar oud menselijk botbevinding?
       De "lawine van gedachten" begon weer in beweging te komen. Paniek-achtig dacht ik: Ik moet het appartement uit! Ik besloot mijn jas uit te trekken en liep naar de voordeur toe. Denk aan dominee Maurits uit Ghana. Hij was al enige tijd regelmatig naar het Huis van Jezus gekomen en we hadden vrienden gemaakt. Ja, ik dacht dat ik hem nu zou gaan vinden en hem het hele verhaal zou gaan vertellen. Misschien weet hij wel wat advies
       Onderaan de weg aangekomen vroeg ik me af of ik de bus moest nemen. Maar toen besloot ik een beetje te gaan wandelen. Een beetje frisse lucht kan me misschien goed doen.
                                             
Toen ik door een klein bosje in de buurt van mijn appartement kwam, kwam het plotseling bij me op dat ik misschien kon bidden. Immers, de Bijbel zei: "Bel me in nood en ik zal je redden! Maar meteen kwam de twijfel naar boven: Je wilt bidden tot een god die niet eens zou kunnen bestaan?
       Ik zette de gedachte opzij en bad: "Je weet wat er gebeurd is! Ik heb plotseling grote twijfels over het geloof. Helpt u me alstublieft! Dat is absurd, de twijfel is weer opgelaaid. Ik heb hem zojuist genegeerd en ben verder gegaan.
   Komend uit het kleine bos kwam ik op een pad dat me langs velden en weilanden leidde. Ik had er al een paar keer eerder over gelopen, maar vanmorgen had ik geen zicht op dit idyllische landschap. En zelfs de helderblauwe lucht met een paar wolken schapen kon me niet vrolijken. Langzaam en moe bewoog ik me naar het bos dat zich aan de horizon afbeeldt. Daar ging ik op de oude bank zitten, dacht ik.
                                                    
Ik was misschien nog zo'n vijftig meter verwijderd van de rand van het bos, toen ik tot mijn spijt moest vaststellen dat de houten bank die daar stond opgesteld bezet was. Een ouder echtpaar zat er stil op en genoot van het zonnige weer. Crap, dacht ik, want eigenlijk wilde ik hier even pauzeren. Waarom moeten ze daar nu van alle tijden zitten?
      Toen ik misschien nog tien meter van de oever was en het bos in wilde, stonden de twee plotseling op. Enkele seconden later verdwenen ze in het bos.
     Ik was verbaasd en stopte. Alsof ze een innerlijke opdracht hadden gekregen, dacht ik kort. Toen viel ik machteloos op de bank en strekte me alle vier uit. Gewoon een beetje adempauze, dacht ik. Dan gaat het verder!

 De oorspronkelijke bank, 30 jaar later gefotografeerd

     Dus zat ik een paar minuten onbeweeglijk op de oude, houten bank en voelde bijna pijnlijk een diepe, innerlijke leegte. Was alles de afgelopen maanden echt een illusie geweest? Was ik kidding mezelf?

Ik had lang zonder veel belangstelling naar het landschap voor me gekeken. Af en toe zwierf het uitzicht ook hemelwaarts. Eigenlijk een hele leuke dag, althans in weersomstandigheden, dacht ik.
       Mijn blik rustte nu een beetje slaperig op een kleine verzameling witte wolkjes in de verder bijna stralende blauwe lucht. Ze zien er bijna uit als brieven, dacht ik. Kijk dan weer weg. Wolken als brieven, dacht ik bijna een beetje geamuseerd. En werd nieuwsgierig om een kijkje te nemen.
      En plotseling viel het als schubben uit mijn ogen! Ongelovig, ik keek naar de lucht. Dat kan niet, ik dacht van streek. Maar er was geen twijfel! Aan de hemel stonden vijf wolkjes als losse letters naast elkaar. Een woord was zo duidelijk zichtbaar in de lucht geschreven. Het was de naam: J e s u s
                                                         
Ik was uit de houten bank opgestaan en keek in ongeloof naar de wolken aan de hemel. Kan het echt zijn? Ik zette mijn bril neer en keek, ik zette ze weer op en keek. Daar bestond geen twijfel over. Daarboven in de lucht was het woord J e s u s duidelijk leesbaar.
       Ik herinnerde me een bijbeltekst uit Handelingen: In geen enkele naam (anders dan de naam van Jezus) onder de hemel is redding...
     Ja, af en toe stond deze unieke naam duidelijk leesbaar in de lucht. Ik vroeg mezelf ongewild af: Zullen anderen dit nu ook zien? Nee, dacht ik, waarschijnlijk niet!
        Afgezien van het feit dat ik volledig alleen op de brede gang zat, zou een andere hoek waarschijnlijk het resultaat veranderen. En zo niet, dan zou niemand waarschijnlijk het idee hebben om naar wolken in de lucht te kijken. Dat teken was alles voor mij!
      En nu dacht ik opeens, hoe moet ik er nu mee omgaan? Opnieuw herinnerde ik me een bijbeltekst. Toen God uit het brandende struikgewas tot Mozes sprak, zei hij: "Haal uw sandalen van u af, want gij staat op heilige grond.
      En zo knielde ik neer en bedankte God, kijkend naar de vijf wolken, voor deze grote openbaring. Toen stond ik op, draaide me snel om en liep het bos in zonder terug te kijken.
                                                
Even later zat ik tegenover dominee Maurits uit Ghana en vertelde hem het hele verhaal van het nieuws tot mijn "wolkenervaring". Hij luisterde rustig en zonder huivering naar me. Toen stond hij op, haalde een Bijbel op en zeide: "Ja, dit was een openbaring van God. Er zijn plaatsen in de Bijbel waar God zichzelf openbaart in de wolken. Bijvoorbeeld, in het tweede boek van Mozes..."
      Hij las me nog enkele andere voorbeelden uit zijn Bijbel die over God en de wolken spraken. Ze waren eigenlijk slechts zeer ver met mijn ervaring verwant, maar toonden aan dat God zich af en toe op een heel directe manier aan mensen geopenbaard had. Tenminste als je geloofde de verhalen van de Bijbel!

"Dank u, Maurits," zei ik toen ik afscheid nam. Hoewel ik geen bevestiging meer nodig had vanuit zijn mond - want mijn wolkervaringen spraken zogezegd voor zichzelf - hadden zijn woorden het toch goed gedaan.
     Het kon me niets schelen dat er 30.000 jaar oude menselijke botten waren gevonden: Wat dacht ik? Wat betekent dat nu? God verhoorde mijn gebed en gaf me een groot teken. Dat alleen al telt!
      Met goede vrolijkheid ben ik mijn weg naar huis weer begonnen. De twijfel was eindelijk overwonnen. Mijn geloof was weer zeker geworden! Godzijdank!